002. Część druga.

Masz dwadzieścia pięć lat, nastaje nowy dzień, znowu w twoje życie wkracza monotonia, mechanicznie powtarzasz te same czynności. Nie uśmiechasz się, nie czujesz nic, jesteś sama. Samotność jest nieodzownym elementem twojego życia, nigdy nie chciałaś dzielić się smutkami ani radościami, chciałaś być jedyną osobą, która panuje nad swoją egzystencją. Nie wierzysz w uczucia, niedawno twoi rodzice się rozwiedli, wytrzymali ze sobą trzydzieści lat, a później wszystko przekreślili. Matka zdradzała ojca, ojciec – matkę, uczucia są nie trwałe. Nie poddajesz się im, nie ma sensu.

Masz dwadzieścia pięć lat i właśnie idziesz na kolejną rozmowę kwalifikacyjną, miesiąc się kończy, a to już twoja trzecia praca. Wszystko idzie po twojej myśli - zostajesz przyjęta. Od tej pory będziesz barmanką w klubie o nazwie Paradise. Aby uczcić sukces wstępujesz do sklepu monopolowego i kupujesz czerwone wino, potem kierujesz się w stronę półek z przysmakami dla zwierząt, pamiętasz o Teodorze - jemu też się coś należy.

Masz dwadzieścia pięć lat i siedzisz w swoich czterech ścianach, przezroczysty kieliszek z krwistą cieczą dzierżysz w dłoniach, co jakiś czas przystawiając do ust by delektować się tym nektarem. Patrzysz na swojego kota, który leży na fotelu i nie przejmuje się niczym, twój wzrok podąża pustą ścianą, aż do połyskującego ekranu, gdzie wyświetla się film. Dzisiaj postawiłaś na kino akcji. W lśniącym samochodzie widzisz postać  Jasona Stathama, który gra w Adrenalinie. Gdzieś w połowie samotnego seansu nabierasz ochotę na spacer.

Masz dwadzieścia pięć lat i siedzisz w ciemnym parku, zegarek wskazuję godzinę 23:34, a ty wystawiasz głowę w stronę lśniącego księżyca, patrzysz na gwiazdy i zastanawiasz się ile ich tam jest. Myślisz, myślisz o swoim życiu, o tym, że samotność jest dla ciebie idealna. Później przypominasz sobie obraz dawnej przyjaciółki – Agaty, zmarła ona trzy lata temu, miała kochającego męża, wtedy wierzyłaś w miłość, teraz jej nie ma.

Masz dwadzieścia pięć lat i jesteś samotnikiem, który nie chce nic od życia.

Adnotacja: Nadal Winiarski się nie pojawił, a jeszcze zaledwie trzy części. Wczoraj moja Zaksa przegrała i generalnie nadal kipi we mnie złość, ale wiecie przynajmniej dzisiaj Skra [której nota bene nie lubię] zapewne pokona Dynamo.